Protokół z Kioto

Protokół z Kioto do Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu został przyjęty przez Konferencję Stron (najwyższy organ Konwencji) w grudniu 1997 roku. Wszedł w życie w dniu 16 lutego 2005 r., gdy został ratyfikowany przez 55 krajów z załącznika I, których łączna emisja CO2 jest równa przynajmniej 55% emisji globalnej z roku 1990. Obecnie według informacji podanej na stronie UNFCCC Protokół z Kioto ratyfikowało 187 państw

Protokół jest prawnie wiążącym porozumieniem międzynarodowym, nakładającym na państwa wysoko rozwinięte (Załącznik I do Konwencji) obowiązek redukcji całkowitej emisji sześciu gazów cieplarnianych:

  • dwutlenku węgla (CO2),
  • metanu (CH4),
  • podtlenku azotu (N2O),
  • fluorowanych gazów cieplarnianych:
  • wodorofluorowęglowodorów – HFC,
  • perfluorowęglowodorów – PFC,
  • heksafluorku siarki – SF6.

Polska, będąc Stroną Protokołu z Kioto, przyjęła zobowiązanie do zredukowania emisji gazów cieplarnianych o 6% i przyjęła rok 1988 jako rok bazowy dla zobowiązań wynikających z konwencji UNFCCC i jej Protokołu z Kioto w zakresie emisji trzech podstawowych gazów: dwutlenku węgla, metanu i podtlenku azotu oraz rok 1995 dla gazów przemysłowych z grupy HFC i PFC oraz heksafluorku siarki.

Mechanizmy Protokołu z Kioto

Protokół wprowadził kilka mechanizmów redukcji emisji. Należą do nich:

  • Mechanizm Wspólnych Wdrożeń (Joint Implementation)
  • Mechanizm Czystego Rozwoju (Clean Development Mechanism)
  • Mechanizm Handlu Emisjami (Emission Trading)

Mechanizm Wspólnych Wdrożeń polega na inwestowaniu w nowe technologie przez kraje wysoko rozwinięte w krajach o niższych kosztach redukcji emisji. Za uzyskaną redukcję kraj inwestujący otrzyma odpowiednią ilość jednostek ERU (Emission Reduction Unit – Jednostki Redukcji Emisji).

Mechanizm Czystego Rozwoju ma zachęcić kraje rozwinięte do finansowania projektów mających na celu redukcję emisji w krajach rozwijających się, na które nie został nałożony limit emisji. Kraj inwestujący otrzymuje w zamian Certyfikat Redukcji Emisji – CER.

Handel emisjami ma za zadanie umożliwić sprzedaż i zakup pozwoleń na emisję pomiędzy krajami. Każdy kraj – strona otrzymuje określoną liczbę jednostek dopuszczalnej emisji wyrażoną w tonach CO2, jednostki te staną się przedmiotem handlu na zasadach wolnego rynku.

Więcej informacji można znaleźć: