Ramowa Konwencja ONZ w sprawie Zmian Klimatu (UNFCCC), zwana także “Konwencją Klimatyczną” została sporządzona 9 maja 1992 roku w Nowym Jorku oraz podpisana na Międzynarodowej Konferencji ONZ Dotyczącej Środowiska i Rozwoju (UNCED), w Rio de Janeiro w dniach od 3 – do 14 czerwca 1992 roku. Natomiast weszła w życie w dniu 21 marca 1994 roku. Według informacji zawartych na stronie internetowej UNFCCC obecnie 192 państwa, czyli prawie wszyscy członkowie Organizacji Narodów Zjednoczonych podpisali i ratyfikowali konwencje.
Głównym celem UNFCCC jest stabilizacja ilości gazów cieplarnianych w atmosferze na poziomie, który “zapobiegłby niebezpiecznej, antropogenicznej ingerencji w system klimatyczny” oraz ustabilizowanie ich emisji w takim okresie, by ekosystemy w sposób naturalny mogły się przystosować do zmian klimatu.
Zarówno państwa wysoko rozwinięte wymienione w Załączniku I do Konwencji, jak i państwa rozwijające się, podpisując Konwencję przyjęły na siebie szereg zobowiązań. Do zobowiązań tych należą: publikowanie raportów o antropogenicznych emisjach gazów cieplarnianych, formułowanie i wdrażanie krajowych i regionalnych programów redukcji emisji, popieranie transferu technologii pozwalających zapobiegać emisjom, popieranie zrównoważonego zarządzania, a także współpracy w zakresie badań naukowych związanych ze zmianami klimatu. Państwa rozwinięte dodatkowo zobowiązały się do redukcji emisji gazów cieplarnianych do poziomu z roku 1990. Najbogatsze państwa, wymienione w Załączniku II zadeklarowały, iż zapewnią nowe fundusze, które pomogą państwom rozwijającym się wywiązać się ze zobowiązań wynikających z Konwencji. Państwa te będą także umożliwiać dostęp do nieszkodliwych dla środowiska technologii.
Polska ratyfikowała Ramową Konwencję Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu w dniu 28 lipca 1994 i jest zobowiązana między innymi do:
- opracowania i wdrożenia krajowej strategii redukcji emisji gazów cieplarnianych opartej o mechanizmy ekonomiczne i działania administracyjne oraz kontrolę wdrażania tej strategii.
- przekazywania do Sekretariatu Konwencji w Bonn corocznej inwentaryzacji emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych zgodnej z wytycznymi IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change – Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu)
- opracowania długookresowych scenariuszy redukcji emisji dla wszystkich sektorów gospodarczych, oddzielnie dla każdego gazu
- prowadzenia badań i monitoringu w zakresie zmian klimatu
- opracowania okresowych raportów rządowych (co dwa lata) dla Konferencji Stron zawierających szczegółowe informacje o wypełnianiu ww. zobowiązań.
Konferencja stron
Najwyższym organem Konwencji jest Konferencja Stron. Stronami są wszystkie kraje, które ratyfikowały Konwencję. Konferencja Stron czuwa nad procesem wdrażania postanowień Konwencji przez państwa, weryfikuje nowe informacje naukowe dotyczące zmian klimatycznych, a także wprowadza nowe postanowienia do Konwencji poprzez poprawki i protokoły. W grudniu 1997 roku odbyło się spotkanie Konferencji Stron, na którym podpisany został Protokół do Konwencji zwany Protokołem z Kioto.
Więcej informacji można znaleźć:
- Na stronie Ministerstwa Klimatu i Środowiska
- Na stronie UNFCCC – Ramowa Konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu.